"مارتين هايدگر" درسال 1889 در آلمان به دنيا آمد. از مهم‌ترين كتاب‌هاي او در فلسفه، "هستي و زمان" اوست كه در آن به نقد تاريخ فلسفۀ غرب، كه به‌تعبير هايدگر همان تاريخ متافيزيك است، پرداخته است. وي در پي طرح افكندن هستي شناسي تازه‌اي بود كه خود آن را هستي شناسي بنيادين مي‌خواند ؛ چرا كه نزد او تاريخ متافيزيك، تاريخ غفلت از وجود و افتادن در ورطۀ موجود انگاري با خلط موجودشناسي و وجودشناسي، از شناخت وجود به معناي اصل آن بازمانده است. وي از اعضاي حزب نازي و نمايندۀ اين حزب در دانشگاه فرايبورگ بود. انديشه‌هاي هايدگر، رقم زنندۀ مايه‌هاي فكري بسياري از متفكران بعد از تجدد از جمله ميشل فوكو، ژاك دريدا، و گادامر بوده است. او درسال 1976 م درگذشت. آثار هايدگر مشتمل بر نوشته‌ها، دروس، سخنراني‌ها و يادداشت‌هاي او است. ازجمله آثار وي مي‌توان به‌وجود و زمان، سرشت حقيقت، پرسش تكنولوژي، نامه‌اي در باب اومانيسم، در رهايي، زمان و بودن، و پايان فلسفه اشاره كرد.كتاب حاضر حاوي آراء و افكار هايدگر دربارۀ زمان حقيقت، هنر، اومانيسم، زبان، تفكر و... مي‌باشد.