استقرار شريعت در مذهب مسيح در سال 1796 ، در دوره‏ي اقامت هگل در برن، نوشته شده است؛ دوره‏اي كه فكر آشتي، يا در واقع ناممكن بودن آشتي ميان شريعت و عقل، ميان اقتضاي آزاديِ شخص و الزام عام دولت مايه‏ي فكريِ آثار هگل را تشكيل مي‏دهد. تمامي دشواريِ اين نوشته به اين نكته برمي‏گردد كه آيا بايد ملاك تشريعي بودن يك مذهب را در خصلت تاريخيِ آن بجوييم يا در سويه‏ي عقلانيِ آن. در نتيجه، موضوع بحث هگل در اين كتاب بيشتر بر سر اين مسئله است كه آيا مذهب امري عقلي است يا تاريخي. به بيان ديگر، هگل در اين كتاب به بررسي اين پرسش مي‏پردازد كه آيا تشريعي بودن يا ايجابي بودنِ تاريخيِ يك مذهب به ذات آن برمي‏گردد يا نه.