اين كتاب حاصل ديدار آندره ژيد از شوروي است. ژيد ابتدا به طرفداري از شوروي و حزب كمونيست و انقلاب كارگري آنها و اميدي كه در دل همه آزادي‏خواهان ايجاد كرده بودند، مي‏پرداخت. با سفرهاي مختلف به شوروي و با ديدن گروه‏ها و طبقات مختلف همه اين اميدها به يأس بدل شد. ژيد با قلم روان و روان‏شناسي عميقي كه در او وجود دارد به تأمل مي‏پردازد. اين كتاب در واقع توبه‏نامه نويسنده است از آنچه قبلاً گفته بود و از شوروي حمايت كرده بود. به نظر ژيد آنچه در شوروي يافت نمي‏شود اختيار و اراده و آفرينشگري است. همه از يك حرف و از يك ايده دفاع مي‏كنند. همه از آنچه استالين ديكته مي‏كند، اطاعت مي‏كنند. ژيد معتقد است تراژدي شوروي در اين است كه مردم از مسخ شدن خود خبر ندارند «به طوري كه هر بار با يك روس سر صحبت را باز كنيد درست مثل اين است كه داريد با همه‏شان حرف مي‏زنيد و ... در شوروي مهم اين است كه به مردم بفهمانند آن قدر خوشبخت هستند كه اگر در انتظار وضع بهتري مي‏بودند بيش از اين چيزي نداشتند».