در سال 1883 ميلادي يك نهاد دولتي به نام «دايرة حمايت از ابوريژينال‌ها» در ايالت نيوساوت ويلز استراليا پايه‌گذاري شد، در سال 1940، دايرة حمايت از ابوريژينال‌ها به «دايرة حقوق مدني ابوريژينال‌ها» تغيير نام يافت. مشابه اين دواير در هريك از ايالت‌ها و استان‌هاي استراليا وجود داشت. مسئولين اين دواير بر اين باور بودند كه تنها راهي كه ممكن است كودكان ابوريژينال قادر به داشتن زندگي بهتري باشند، اين است كه آنها را از خانواده‌هايشان جدا كنند تا در خانواده‌هاي سفيدپوست يا يتيم‌خانه‌ها پرورش يابند. هرچندخانواده‌هاي واقعي‌شان مايل به جدايي از آنها نبودند. با اين وجود پرورشگاه دختران، ابوريژينال راكوتاموندر و پرورشگاه پسرانه كنيچلد در منطقة كمپسي گشايش يافت كه اختصاصا براي پرورش و تبديل كودكان ابوريژينال به خدمتكاران خانگي و يا كارگران مزرعه ايجاد شده بود. اين كتاب شرح خاطرات يكي از اين كودكان به نام مري تالنس مي‌باشد كه به پرورشگاه كوتاماندرا برده شده است.