مسئلة خاستگاه‌هاي نقاشي ايراني مشكلي است كه تاكنون چنانكه بايد بررسي نشده است. اين مسئله به دليل كمبود آثار نقاشي از دوران گذشته است و دليل آن نيز رفتاري بود كه در احساسات متعصبانة اسلامي نسبت به تمامي انواع بازنمايي پيكرة انسان و در حقيقت تمامي اشكال حيات جانوري وجود داشته است. در جلد پنجم از مجموعة «سيري در هنر ايران» هنر نقاشي، كتاب‌آرايي و پارچه‌بافي در دوران اسلامي در قالب مقالاتي چند بررسي شده است. عنوان برخي مقالات عبارت است از: «پيوندهاي هنر مانوي با هنر ايراني/ اوگو مونره دويار»، «نگارگري پس از دورة صفوي/ يدا گدار»، «نقاشي گل و مرغ/ فيليس اكرمن»، «رنگيزه‌ها و بستمان/ لوري»، «تذهيب نسخ خطي/ ريچارد اتينگهاوزن» و «جلدسازي/ اميل گراتزل».