طلاق موقعي بايد صورت بگيرد كه بهبود وضعيت زن و مرد و هم فرزندان در آن ديده شود. طلاقي كه باعث آسيب ديدن به هر سه طرف شود، مسلما طلاقي غيرمنطقي و از سر عصبيت و لجبازي است. در اين ميان حداقل بايد كسي آسيب ببيند كه با خودخواهي‌ها يا بيماري‌اش نظام خانواده را به هم ريخته و مانع آسايش ديگران شده است. در صورت طلاق، بهتر است فرزندان نزد مادر باشند و پدر سرپرستي و هزينۀ آنها را تقبل كند؛ مگر اين كه فرزندان ترجيح بدهند كه نزد پدر باشند. در بيست و دومين شماره از مجموعۀ «روان‌شناسي خودماني» نكاتي دربارۀ شرايط طلاق، عواقب طلاق، و توجه به عدم آسيب ديدن فرزندان پس از متاركۀ پدر و مادر به زباني ساده درج گرديده است.