"عبدالحسين نوشين" بدون ترديد بنيانگذار تئاتر علمي در ايران است. وي پس از تحصيل در رشتۀ هنرهاي دراماتيك در فرانسه، سال 1311 هـ . ش به ايران بازگشت و با همكاري همسرش ـ بانو لرتا كه از هنرمندان معروف تئاتر بود ـ تحولي بنيادين را در تئاتر ايران ايجاد كرد. نوشين براي اولين‌بار در ايران اقدام به تاسيس كلاسي كرد كه در آن هنرمندان با اصول و مفاهيم علمي بازيگري و تئاتر آشنا مي‌شدند. سپس با همين گروه، تئاتر فردوسي را بنا نهاد كه توانست دست به اجراي نمايش‌هاي بي‌نظيري هم‌طراز تئاترهاي بزرگ اروپايي بزند. وي در دورۀ مهاجرت اجباري به شوروي، وارد موسسۀ شرق‌شناسي شد و كار خود را دربارۀ تصحيح شاهنامۀ فردوسي و فرهنگ لغت در آن‌جا به پايان رساند. او آثار متعددي از نويسندگان روس را نيز ترجمه كرده است. نوشين در سال 1350 شمسي در سن 66 سالگي در مسكو درگذشت. نگارنده در كتاب حاضر به بيان سرگذشت زندگي وي، نامه‌ها و يادبودها، خاطرات دوستان وي و سخنان برخي كارگزاران، تهيه‌كنندگان و بازيگران تئاتر ايران دربارۀ نوشين مي‌پردازد. برخي از اين افراد عبارت‌اند از: محمود دولت‌آبادي، نصرت كريمي، هما روستا، علي نصيريان، داوود رشيدي، صادق شباويز، توران مهرزاد و عزت‌الله انتظامي.