نگارنده در اين كتاب، مبارزات شيعيان را از عهد پيامبر (ص) تا پايان دوره‌ي نخست خلافت عباسيان در سال 232 ق. بررسي مي‌كند. وي كوشيده است روايتي از روحيه‌‌ي شيعيان را به دست دهد كه در مراحل مبارزه مستمر انقلابي، ديني، فكري، و اجتماعي آنان به ظهور پيوسته است. نگارنده علاوه بر ذكر جزئيات رخدادهاي تاريخي، به فلسفه‌ي تاريخ نيز توجه داشته و افزون بر آن، ميان مبارزات شيعيان و ابعاد زندگي سياسي و ديني و فكري در جهان اسلامي پيوند برقرار ساخته است. به تصريح نگارنده: "مبارزات شيعيان گاهي شكل انقلاب به خود گرفته است تا اصول و آموزه‌ها را عملا به اجرا گذارد. مسلمانان همواره عادت داشته‌اند كه حياتي مبتني بر دموكراسي داشته باشند و به آزادي عقيده و بيان پايبندي نشان دهند و اين همان چيزي است كه تعاليم مترقي و هوشمندانه‌ي اسلام آن را تأمين كرده است. اين مبارزات، با آن كه گاهي به كشمكش ميان دو دسته از مسلمانان انجاميده است، اما در واقع نشانه‌اي است از زنده بودن امت اسلامي و از ميل و علاقه‌ي اين امت به تحول و بازسازي و پايبندي‌اش به آرا و آموزه‌هاي خود براي دست‌يابي به يك زندگي برخوردار از رفاه و تمدن پيشرفته. اگر هم در اين ميان اختلافي پيش آمده است، به مسائل ثانوي مربوط مي‌شود و به عقيده‌ي اسلامي والاي ما ارتباطي ندارد. اين مسائل ثانوي اختلاف‌هايي در آرا و ابزارهاست و گاهي در اين اختلاف نظر مزيتي هم نهفته است."