اين كتاب چهارمين اثر از سلسله پژوهش هاي تفسير تطبيقي بر پنج فصل است. فصل اول، كليات كه دربردارنده مباحث «درنگي در آموزه امامت در ديدگاه فريقين». «بررسي ديدگاه مفسران در وجوه معنايي امام در قرآن و تنقيح موضوع» و «سيري كوتاه در پيشينه پژوهش» مي باشد. فصل دوم تا پنجم به ترتيب به بررسي تطبيقي «امامت و آزمون با كلمات»، «رتبه امامت»، «اصطلاح شناسي امام» و «لغزش ناپذيري (عصمت) و علم امام» اختصاص دارد. هر كدام از اين فصل ها پس از طرح مباحث مقدماتي در سه گفتار به بررسي ديدگاههاي شيعه، اهل سنت و آنگاه به ارزيابي ديدگاه آنان پرداخته و با محوريت آيه امامت حضرت ابراهيم (بقره، 124) به اين نتيجه رسيده است كه زمان آزمون ها براي احراز مقام امامت پس از نبوت حضرت ابراهيم و در پي آن مقام اعطايي امامت از مقام نبوت برتر خواهد بود. امامت به معناي «پيشوايي با وجوب پيروي و اطاعت مستقل» است – كه با نظريه «تفويض دين» همخوان مي باشد- اين نظريه برپايه تحليل مفهومي جعل امامت و مبتني بر ادله قرآني و روايي شكل گرفته است. چون «عهد» (در آيه مذكور) به معناي خاص امامت ـ و نه هر نوع سفارت ديني ـ و ظالم در برابر معصوم ـ و نه در برابر عادل ـ قرار دارد، امام بايد معصوم و به طور منطقي از علم ويژه برخوردار باشد.