در اين كتاب، 30 داستان كوتاه ايراني، مربوط به سال‌هاي 1350 تا 1351، به همراه نقد و بررسي آن‌ها گرد آمده است. درباره‌ي ادبيات داستاني در دهه‌ي پنجاه در آغاز كتاب خاطرنشان شده است: "از آن جا كه خاستگاه ادبيات داستاني و به طور كلي هنر، ريشه در شرايط اجتماعي دارد، حركت‌ها، تغييرها و جنبش‌هايي كه در يك جامعه پديد مي‌آيد، در خلق و بازآفريني آثار هنري موثر است و به ويژه در ادبيات داستاني تاثير مي‌گذارد. چون اختناق و ديكتاتوري حاكم بر اواخر دهه‌ي چهل و اوايل دهه‌ي پنجاه به اوج خود رسيده بود و اجازه‌ي بيان صريح و روشن و مستقيم درباره‌ي وقايع و حوادث سياسي موجود را نمي‌داد و در برابر فعاليتها و اعتراض‌ها و هر نوع حركتي، با تمام قدرت مهيب خود، بي‌رحمانه ايستاده بود، فعاليتها، زيرزميني شد و از آن ميان جنبش چريكي، سربرآورد... مهم‌ترين مساله در اين دوره داشتن تعهد اجتماعي و بيرون آمدن بسياري از روشنفكران و نويسندگان از برج عاج و انزواست كه در پي آن، رابطه‌ي فرد و جامعه به نحو چشم‌گيري، گسترش مي‌يابد.... ادبيات داستاني در دهه‌ي پنجاه همانند دهه‌ي چهل، جانشيني است براي فعاليت‌هاي سياسي و حزبي، زيرا در جامعه‌اي استبدادي كه اجازه‌ي فعاليت‌هاي سياسي به مخالفين داده نمي‌شود و وسايل ارتباط همگاني به ويژه روزنامه‌ها تحت كنترل‌اند و سانسور مي‌شوند.... موضوع و درون مايه‌ي بيشتر داستانهاي رآليستي در اوايل دهه‌ي پنجاه، از زندگي آدم‌هاي عادي گرفته مي‌شود. يعني از فقرا، درماندگان و افراد فرودست... يكي از وضعيت عمده ادبيات داستاني در دهه‌ي پنجاه كه در بسياري از داستان‌ها نمود پيدا مي‌كند، انتقاد از وضعيت اجتماعي است... زنداني سياسي يكي از چهره‌هاي داستاني دهه‌ي پنجاه است....".