پس از گذشت چهارده قرن از ظهور اسلام در ايران، حكومتي اسلامي تشكيل شده كه مبناي محوري آن «ولايت فقيه» است. ولايت فقيه در حقيقت نيابت از امام معصوم (ع) است. پس از پيروزي انقلاب اسلامي با تشكيل حكومت مذهبي در مباحث كلامي و فقهي شيعيان، بحث نقش بيعت و رضايت مردمي در شكل‌گيري حكومت مطرح گرديد و پرسش‌هاي فراواني دربارة نقش بيعت در امامت امام منصوص و منصوب و نقش بيعت در ولايت فقيه عادل، مطرح گرديد كه فقهاي شيعه در صدد پاسخ به آنها برآمدند و در پي آن مبحثي با عنوان «بيعت در فقه سياسي شيعه» پديدار شد. نگارنده در كتاب حاضر، در صدد است كه بحث ولايت فقيه را از منظر آموزه‌هاي شيعي مورد بررسي قرار داده و آن را با توجه به فقه سياسي شيعه كه در پي بيان احكام ظاهري شيعيان است، تبيين نمايد.