مولانا در همان اوان كودكي از نقش روح‌بخش عطّار برخوردار شد و تحت تعليمات او قرار گرفت و اين تأثير نفس عطّار و انديشه و سبك بيان او، در همة آثار مولانا به خصوص مثنوي و غزليات شمس كاملاً آشكار است. مثنوي مولانا نقطة اوج همة منظومه‌هاي عرفاني است كه با حديقة سنايي آغاز شد، با منطق‌الطير و ساير مثنوي‌هاي عطّار وسعت گرفت و مولانا نيز مانند عطّار، شهرزاد قصّه‌گوي محفل اصحاب ذوق است و مانند او قصّه‌ها و تمثيل‌ها را دام صيد مرغان انديشه و تجربيات عرفاني و اخلاقي كرده است. الا آن كه وجد و مستي و شور و حال مولانا از عطّار بيشتر و پروازهاي شاعرانه‌اش بلندتر و فصاحت بيانش به كمال نزديك‌تر است. كتاب حاضر مجلّد سوّم از ويژه‌نامة مولاناست كه به مقام‌ها و خطابه‌هايي در بزرگداشت مولانا و صاحبنظران مختلف اختصاص دارد.