در كتاب حاضر، ديدگاه «زيگموند فرويد» دربارة ماهيت لطيفه‌ها و فرآيندهاي ناخودآگاهي كه به دست لطيفه‌ها به جنبش درمي‌آيند، بيان شده است. طبق بررسي‌هاي فرويد، لذت موجود در لطيفه‌ها، در ناخودآگاه مستقر است. وي مي‌گويد، لذت طنز مي‌تواند به وسيله هر موقعيت لذت‌بخش هم‌زمان ديگري تقويت شود. به عقيدة فرويد، انواع طنز در صورتي براي درمان كاربرد دارد كه بتوان مكانيزم آن را تحليل و با توجه به انديشه‌هاي رواني فرد در گذشته مورد استفاده قرار داد. وي بيان مي‌دارد كه طنز در فعاليت ذهني ما، مورد توافق مسايلي است كه از دست رفته است. شايد بتوان گفت ماهيت طنز فرويد همان تلخند مطرح‌شده در ادبيات امروز است.