گسترش روند شهرنشيني و پيامدهاي اين روند نظير: آلودگي هوا و صدا، فشارهاي روحي ـ رواني ناشي از محيط كار و زندگي سبب شده تا شهرنشينان، سكونت‌گاه‌هاي روستايي داراي جاذبه‌هاي طبيعي و انساني خود را مورد توجه قرار دهند. ورود شهرنشينان به عنوان گردش‌گر به مناطق روستايي با نيازهاي متفاوت آنها به انواع خدمات زيربنايي و رفاهي به همراه محدوديت‌هاي روستاها در اين زمينه، سبب شد تا برنامه‌ريزان به مقولة نظام خدمات‌رساني در روستاها توجهي خاص نمايند. نگارنده در كتاب حاضر حوزه‌های كالبدي گردشگري در پهنه‌هاي جغرافيايي را شناسايي كرده و نحوة مداخله در بافت روستاهاي گردشگري را مد نظر قرار داده است.