در بررسي چگونگي درك و ارزيابي از عدالت اجتماعي موجود در ايران، اين نتيجه حاصل مي‌شود كه متغير تحصيلات، مهم‌تر از جنسيت، سن و ديگر متغيرهاي زمينه‌اي است. بدين لحاظ برنامه‌ريزان اجتماعي هنگام تصميم‌گيري دربارة گسترش نظام آموزش و افزايش فارغ‌التحصيلان، بايد برنامة مدوني هم براي جلب رضايت و جذب آنها در نظام اجتماعي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي داشته باشند تا بدين‌ترتيب از گسترش حساس بي‌عدالتي جلوگيري به عمل آيد. در اين بررسي هم‌چنين بيكاران بيش‌تر از گروه‌هاي اجتماعي ديگر احساس بي‌عدالتي كرده و به شرايط موجود بدبين هستند. بنابراين، افزون بر توجه به وضعيت نابسامان آموزشي، اهتمام به كاهش بيكاري به منظور افزايش احساس عدالت و ارزيابي مثبت از توزيع منابع بسيار حياتي است. پژوهش حاضر به موضوع درك ايرانيان از عدالت اختصاص دارد و به همراه يافته‌ها و پيشنهاداتي دربارة آن به چاپ رسيده است.