«معماري هر سرزمين جلوه‌گاه تفكر، طرز نگرش و جهان‌بيني يك ملت است كه در طول زمان بر اساس نيازها، شرايط زيست‌محيطي، مصالح در دسترس و نيز فرهنگ، سنن و عقايد ايشان پايه‌گذاري شده و به تكامل رسيده است. با توجه به اين امر، گسترش آيين اسلام در كشورهاي مختلف، تنوع در ساختمان و فضاهاي معماري را موجب شده كه در همة آنها مي‌توان وجه تمايز وحدت مركزي را مشاهده كرد». نويسنده در مقدمة كتاب اذعان مي‌دارد كه با وجود كثرت مطالب در خود گفتار و منابع بي‌شمار، شمه‌اي از سبك و سياق معماري اسلامي بازگو شده و سعي شده است مكتب‌هاي مهم معماري در سرزمين‌هاي اسلامي معرفي شوند و سپس عناصر اصلي بناهاي دوران اسلامي و مصالح به كار رفته در آنها تشريح شود.