عمر داستان به درازاي عمر انسان در جهان است، اما از عمر داستان‌نويسي و داستان‌خواني به معناي مدرن آن در جهان و در ايران بيش از دو سه قرن نمي‌گذرد. با اين همه امروز در همه جاي جهان، مردم در خانه، اتوبوس ، قطار و هواپيما، كافه و رستوران و پارك رمان مي‌خوانند. اين افراد هم‌چنان كه صفحات كتاب را ورق مي‌زنند در افسون جهان تخيلي داستان فروتر مي‌روند. راهيان اين سفر دل‌پذير در راهي كه از آغاز تا انجام داستان از جهان واقعي به جهان تخيلي پشت‌سر مي‌گذارند، همراه با شخصيت‌هاي داستاني، به فضاي برگشودة ذهن و تخيل نويسندگان پاي مي‌گذارند كه در كنار جهان واقعي جهان ديگري آفريده‌اند؛ جهاني كه در آن شخصيت‌هاي داستان كه همه آدم‌اند، هرچه در دلشان مي‌گذرد به زبان مي‌آورند. داستان از كارآمدترين مكانيزم‌هاي دفاعي فرهنگ است و در هريك از مقاله‌ها و گفت‌وگوهاي اين مجموعه به فصلي از كاركرد اين مكانيزم دفاعي در فرهنگ اشاره مي‌شود. به تصريح گردآورنده: همة آنچه در اين كتاب آمده و بيش‌تر از همه مقالة «اي كاش همه داستان مي‌نوشتيم (يا مي‌خوانديم)» كه كتاب با آن آغاز مي‌شود اداي ديني است به داستان‌نويسان ايراني كه صداي جمال‌زاده را شنيده‌اند.