انسان، اجتماعي آفريده شده و در روند زندگي اجتماعي، زبان را به عنوان وسيله‌اي براي انتقال و تبادل فكر، تجربه و ارتباط به كار گرفته است. واژه‌ها به راحتي افكار و انديشه‌ها را منتقل مي‌كنند. پيچيده‌تر شدن روابط اجتماعي، لزوم ثبت انديشه‌ها و تجربه‌ها را باعث شد كه پيامد آن پيدايش ابتدايي‌ترين شيوه‌هاي نوشتاري بوده است. دانشمندان، مرز بين دورة تاريخي و پيش از تاريخ را اختراع خط مي‌دانند. انسان براي اختراع خط، مراحل زيادي را پيموده كه مرحلة آغازين آن گفتار و پس از آن، نقاشي كردن و سپس ابزارهايي براي تقويت حافظه و ذخيرة اطلاعات و سرانجام ابداع نشانه‌ها و علايمي خاص بوده است. خط، جلوه‌اي از توانايي‌ها و قابليت‌هاي ذهني بشر است كه در طول چند هزار سال به وجود آمده است و به مروز زمان و با توسعة جوامع انساني پيچيده‌تر شده و گسترش يافته است. كتاب حاضر، جلد نخست از مجموعة «تاريخ تمدن و فرهنگ سرزمين ايران» است كه به تبيين پيشينه و سير تحول خط در ايران اختصاص دارد.