شناخت‌درماني در اوايل دهة 1960 توسط روان‌پزشك آمريكايي، «آرون. تي. بك» مطرح شد و از طريق كمك به مراجعان براي شناخت، وارسي و اصلاح تفكر ناكارآمد، علل پريشاني و آشفتگي‌هاي هيجاني آنها را كاهش مي‌دهد. اين رويكرد، نخست براي درمان افسردگي به كار مي‌رفت، اما در دو دهة اخير براي درمان تعداد فزاينده‌اي از بيماري‌ها هم‌چون: فوبيا و اضطراب، سوء مصرف مواد، اختلال شخصيت، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال دوقطبي، و روان‌پريشي به كار گرفته مي‌شود. امروزه شناخت‌درماني به محبوب‌ترين و معتبرترين رويكرد در حوزة درمان‌شناختي ـ رفتاري تبديل شده است. از اين رو نگارندگان در كتاب حاضر مباني نظري و عملي شناخت‌درماني را در قالب 100 نكته و روش تبيين كرده‌اند. پاره‌اي از نكات و روشها عبارت‌اند از: واكنش‌هاي هيجاني به رويدادها در طول يك پيوستار قرار مي‌گيرند؛ هريك از اختلالات هيجاني، داراي محتواي شناختي خاصي هستند؛ شناخت‌درماني اساسا همان تفكر مثبت است؛ شناسايي تحريف‌هاي شناختي؛ يادداشت كردن پاسخ‌هاي جايگزين افكار خودآيند منفي؛ بررسي سودمندي كوتاه‌مدت و بلندمدت فرض‌ها و قواعد؛ و عمل به آموخته‌ها.