نخستين بحث دربارة نمايش هند باستان، كتاب «ناتيا شسترا» است كه احتمالا در قرن دوم ميلادي نگاشته شده است. اين كتاب جامع به نحوي روشن و دقيق با همة شاخه‌هاي هنرهاي نمايش، ساختمان تماشاخانه، تهيه و اجراي نمايش، استخوان‌بندي نمايش‌نامه‌ها، موسيقي، رقص، لباس، آرايش و... مربوط مي‌شود. بنا به گفتة اين كتاب، هر وقت كه اعمال خدايان و حكيمان در صحنه، عملي شود مي‌توان آن را نمايش خواند. كتاب حاضر، حاوي مقالاتي در خصوص نمايش است. مقالة نخست كتاب از «بهرام بيضايي» با عنوان «نمايش در هند» است. «تئاتري شدن نقد هنري» از «كامران سپهران» عنوان مقالة بعدي است. وي در اين مقاله، مباني فلسفي و زمينه‌هاي شكل‌گيري نقد هنري را كاويده و نشان مي‌دهد كه چگونه نقد هنري، كاركرد سنتي خود را از دست داده است. مقالة سوم كتاب با عنوان «گام زدن در مه» از «محمد چرم‌شير» به بررسي آثار نمايشي «علي اصغر صفوي» ملقب به «صفي» اختصاص يافته است. در مقالة بعدي كتاب، زندگي و آثار «رضا كمال شهرزاد» ـ از نمايش‌نامه‌نويسان معاصر ـ و نقدي بر يكي از آثار او فراهم آمده است. «مهارت‌هاي گم‌شده تئاتر ايران» از «حميد امجد»، «شرح يك شكست» اثر محمد رضايي راد و درج بخشي از ترجمة كتاب «تئاتر شرق، غرب و جهان» اثر «استيو تيليز» برگردان «حميد احياء» ديگر مقالات كتاب را تشكيل مي‌دهد.