سكوت، يكي از مهارت‌هاي گفت‌وگو است كه اگر به موقع استفاده شود، از صد حرف ناب نيز كارسازتر است اما اگر به موقع استفاده نشود نتايج خوبي به دنبال نخواهد داشت. سكوت، بي‌صدا است اما تاثير زيادي بر روان انسان برجاي مي‌گذارد. از اين رو افراد بايد بدانند كه سكوت چه هنگام جايز است و چه موقع نبايد سكوت كنند. در كتاب حاضر منظور از جايز بودن سكوت، ذكر ضرورت‌هاي سكوت از جنبۀ ادب و اخلاق مانند ضرورت سكوت در بيمارستان يا سمينار نيست، بلكه منظور، مهارت‌هاي به كارگيري سكوت، مثلا ضرورت سكوت در مقابل فرد عصباني است. نگارنده موارد ضرورت سكوت و روانشناسي سكوت را در مجلد سي و هفتم از مجموعۀ «دانشگاه زندگي» با زباني ساده بررسي كرده است.