در باب هنر نمايش در ايران پيش از اسلام دو ديدگاه مطرح است: يكي در وجودش شك مي‌كند و ديگري بر اساس اسناد و مدارك تاريخي معلوم مي‌دارد كه مرسوم بوده است و در باب تئاتر، در نهايت مي‌توان از اين مباحث چنين نتيجه گرفت كه اگر هم درامي بوده و بازي مي‌شده است، نشاني از آن باقي نمانده است و تئاتر به سبك غربي، سوغات فرنگستان است و همراه با انديشه‌هاي تجددخواهانه در اوايل قرن بيستم به ايران رسيده است. تعزيه رسمي آييني است كه بسان هر آيين، نمايشي است اما موضوعشن مربوط به شهادت امام حسين (ع) مي‌شود، تاريخي است كه اسطوره‌گون شده است. به درستي معلوم نيست كه تعزيه دقيقا كي و در چه تاريخي پديد آمده است اما احتمال مي‌رود كه پس از رسمي شدن مذهب تشيع در زمان شاه اسماعيل صفوي، به ظهور رسيده باشد، بنابراين پيدايي تعزيه هم انگيزه سياسي و هم ديني دارد. در اين كتاب مليت و كيفيت نوع نمايشي كه در ايران پيش از اسلام متداول بوده، علل از رونق افتادن آن در ايران بعد از اسلام و موجبات اجتماعي و فرهنگي ظهور و رونق تعزيه و تئاتر در ايران بررسي مي‌شود.