به اعتقاد «هانري كربن»، مهم‌ترين منابع براي فهم حكمت مشرقي ابن سينا، همان‌ چيزي است كه او از آن با عنوان سه‌گانه تمثيل‌هاي عرفاني ابن سينا تعبير مي‌كند. اين تمثيل‌ها عبارت‌اند از: «حي بن يقظان»؛ «رساله الطير» و «سلامان و ابسال». هانري كربن در كتاب حاضر سه هدف مشخص را دنبال مي‌كند. نخست بر آن است تا نشان دهد كه بر خلاف تصور رايج، ابن سينا يك فيلسوف مشايي صرف نيست. بنابراين نمي‌توان او را به عنوان رئيس مشائيان مسلمان در مقابل سنت حكمت اشراقي قرار داد. ابن سينا، تنها در برابر سهروردي و حكمت اشراقي او قرار نمي‌گيرد، بلكه اصولا سلف فكري و معنوي سهروردي است و حكمت سهروردي ادامه همان راهي است كه ابن سينا در حكمت مشرقي خويش آغاز كرده است. ديگر آن كه او بر آن است تا معلوم سازد كه فلسفه ابن سينا براي انسان معاصر، فلسفه‌اي كارآمد، راه‌گشا و امروزين است. حكمت مشرقي ابن سنيا مي‌تواند انسان معاصر را در دستيابي به آزادي از دست رفته‌اش ياري كند. به اعتقاد كربن، انسان معاصر در دام انواع ديترمينيسم‌ها (موجبيت‌ها) و پوزيتيويسم‌ها (تحصل‌گرايي‌ها) گرفتار آمده است. حكايت او، حكايت همان پرندگان رساله الطير است كه گرفتار دام و دانه صيادان شده‌اند و اين اسارت، اسارت دروني است. اين اسارت، معلول از دست دادن ساحت‌هاي برتر و لايه‌هاي والاتر روان است. سومين هدفي كه كربن از تاليف اين اثر دنبال مي‌كند، نقشي است كه حكمت مشرقي ابن سينا مي‌تواند در برنامه فكري و معنوي مخصوص وي ايفا كند؛ كربن كه مدعي است حكمت مشرقي ابن سينا قابليت ورود به فضاي فكري و معنوي انسان معاصر را دارد و قادر است اين فضا را نشاط و غنايي در خور ببخشد مي‌كوشد تا اين مدعا را به صورت ملموس جامه عمل بپوشد و در حقيقت، خود او نخستين كسي است كه قدم در اين راه مي‌گذارد. اين اثر در اصل بر مبناي ترجمه انگليسي «ويلارد آر. تراسك» و نيز مقابله با متن فرانسه و به مناسبت هزاره ابن سينا (كه در سال 1954 ميلادي در تهران برگزار شده است) به نگارش درآمده است.