احمد بن حسين متنبي (303-354 هـ . ق) در سرودن اشعار، بيش‌تر مجد و بزرگواري و ثروت را، كه آرمان او بودند، مد نظرقرار مي‌داد و نوعا در زندگي مثل اين كه جز خود را نشناخته است. بنابراين بيش‌تر اشعارش سمه الذاتيه (ويژگي‌هاي شخصي) ناميده مي‌شود. مديحه‌هاي او براي ممدوحان مختلف معمولا داراي معاني مشترك است. به طور مثال ممدوح را در شجاعت به شير و در كرم به سحاب و در رفعت و منزلت به نجوم تشبيه كرده است. او در ضمن مدح، خود را نيز مي‌ستايد و حتي به شكل بهتري خود را مدح كرده و فخر مي‌نمايد. پايه و جايگاه خود را در زندگي ذكر مي‌كند و آن وقت بر حسودان و بدخواهان مي‌تازد. متنبي معاني مدح خود را با وصف جنگ‌ها و لشكركشي‌ها نيرو مي‌بخشد و با قالب‌هاي لفظي شديد و تركيب‌هايي پر از بازي‌هاي لفظي و بديعي تقويت مي‌نمايد. هم‌چنين در بيش‌تر مواقع از بحرهاي طويل و كامل استفاده مي‌نمايد و از عوامل خيالي براي تقويت معاني نيز بهره مي‌برد. كتاب حاضر به شرح زندگي، ويژگي شعر، خصوصيات روحي و شرح و معني برخي از سروده‌هاي متنبي ـ شاعر عرب در قرن چهارم ـ اختصاص يافته است.