تأئيه ابن فارض از قصايد عرفاني و كلاسيك ادبيات عرب و حاوي معارف الهي و مقامات و مسائل عميق عرفان نظري است. فرغاني از عارفان برجسته قرن هفتم به شرح و تبيين معارف اين قصيده پرداخته است. در بخش اول اين شرح در چهار مبحث اصول و قواعد عرفاني مختلفي براي فهم اهداف و معاني ابيات بيان شده كه عبارتند از: مراتب ذات، تعيين اسما و صفات، احكام مرتبه ارواح و عالم ملكوت، تعيين عالم مثال و مرتبه اجسام، مراتب انسان و اطوار و احوال و كيفيت بازگشت انسان به اصل خويش. سپس با نقل هر بيت به بررسي مفردات و الفاظ و تطبيق آن بر اين مباحث و تبيين مراتب ذات و صفات و مراتب وجودي انسان و عوالم مختلف آفرينش پرداخته است.