وجود منافع مشترك ميان واحدهاي بازيگر، نخستين گام براي ايجاد و يا پيوستن به يك سازمان بين‌المللي محسوب مي‌شود. در چهارم آوريل 1949 پيماني بين‌المللي به نام پيمان آتلانتيك شمالي ـ ناتو ـ به امضاي رهبران كشورهاي بلژيك، كانادا، دانمارك، فرانسه، ايسلند، ايتاليا، لوكزامبورگ، هلند، پرتغال، انگلستان، و آمريكا رسيد. اين پيمان به عنوان نخستين نظام امنيت جمعي پس از پايان جنگ جهاني دوم در نوع خود بي‌نظير بود. نگارنده در كتاب حاضر مي‌كوشد ضمن بررسي زمينه‌هاي شكل‌گيري اين پيمان، ماموريت‌ها و كاركردهاي آن را در دوران جنگ سرد، چگونگي طي مراحل گذار در دهه‌ي 1370 و بروز تحول در عملكرد اين نهاد در دوران بعد از جنگ سرد را تحليل كند. تبيين چگونگي فعاليت اين سازمان در آسياي مركزي و نيز بررسي اقدامات آن در دوران پس از جنگ سرد بر اساس رويكردي حقوقي، از ديگر مطالب كتاب به شمار مي‌رود.