مراتع يا چراگاه‌ها، كه زيرمجموعه‌ي كشاورزي شمرده مي‌شوند، همواره از اهميت بالايي برخوردار بوده‌اند. از هنگامي كه انسان، دام و دام‌داري را به حيطه‌ي تسلط و بهره‌وري خويش درآورد، به اهميت و ارزش مراتع پي برد. نخستين شكل استفاده از زمين در زمان‌هاي پيشين، به صورت مرتع‌داري بوده است. مرتع‌داري؛ دانشي است كه اصول نگهداري، بهره‌برداري، اصلاح و احياي مراتع را دربرمي‌گيرد. دانش مرتع‌داري، با مجموعه‌اي از علوم گياهي (اكولوژي، فيزيولوژي و رده‌بندي گياهي) ـ علوم دامي (تغذيه‌ي دام، مديريت دامداري و حيات وحش) ـ علوم غيرزنده (خاك‌شناسي، اقليم‌شناسي) و علوم سياسي، اقتصادي و اجتماعي ارتباط دارد. در اين راستا، نگارنده در كتاب حاضر به مطالبي در باب مرتع ومرتع‌داري، زمين‌هاي مناسب براي كشاورزي، اصول نگهداري فضاهاي سبز و گردشگاه‌ها، دانش بوم‌شناسي، جريان انرژي در اكوسيستم مرتع، چرخه‌ي مواد غذايي ذخيره شده در گياهان مرتعي ـ علوفه‌اي، مديريت بهره‌برداري بهينه‌ي مراتع، ارزيابي مراتع طبيعي و احياء و اصلاح مراتع و... اشاره كرده است.