در كتاب حاضر دو فرم پرسابقه و پرمخاطب در موسيقي (تصنيف و سرود) بررسي مي‌شود كه در اذهان عمومي جايگاه خاصي دارد. معرفي سوابق، چگونگي تحول و تشريح ساختار و بيان ارزش‌هاي اين دو فرم از جمله مباحث كتاب به شمار مي‌رود. در فصل نخست كتاب سابقه‌ي تاريخي تصنيف از عصر باستان (عصر هخامنشي تا ساساني) تا ظهور اسلام و سپس تركيب شعر و موسيقي در دوره‌ي اسلامي تا عصر قاجار بررسي مي‌شود. بخشي نيز به تصنيف‌هاي قديمي و تصنيف سرايان عصر قاجار هم‌چون علي‌اكبر شيدا، عارف قزويني، درويش خان و ملك‌الشعراي بهار اختصاص دارد. در ادامه اين وضعيت در عصر پهلوي پي‌گيري مي‌شود. نويسنده هم‌چنين بخش‌هاي مختلف تصنيف، شامل ساختمان، آهنگ، شعر و خوانندگان را بررسي مي‌كند. در بخش ديگر كتاب كه به تحليل مساله‌ي مذكور در عصر پس از انقلاب اسلامي اختصاص دارد به دسته‌اي از تصنيف‌ها و ترانه‌هاي پيش از انقلاب كه پس از انقلاب نيز رواج يافتند و هم‌چنين تصنيف‌هاي مربوط به پيروزي انقلاب اشاره مي‌شود. در بخش دوم كتاب با عنوان "سرود" به گذشته‌هاي سروده، انواع سازهاي رزمي، بادي و كوبه‌اي و سازهاي نقارخانه‌اي پرداخته مي‌شود. تلاش‌هاي صورت گرفته پس از عصر قاجار براي ايجاد موسيقي ميهني توسط كساني چون علينقي وزيري از ديگر مطالب بخش دوم كتاب است. فصلي نيز به وضعيت سرود در راديو (پيش و پس از انقلاب)، بخش‌هاي مختلف سرود و نقش سرود در برهه‌هايي از تاريخ ايران چون انقلاب وجنگ تحميلي اختصاص دارد.