يكي از رويدادهاي مهم دوران سلطنت ناصرالدين شاه (1313-1264) سفرهاي او به فرنگستان است. اين سفرها كه در سه نوبت و به ترتيب در سال‌هاي 1290، 1295 و 1306 صورت گرفت. به چند دليل درخور توجه و بررسي است. نخست آن كه در تاريخ ايران، ناصرالدين شاه نخستين پادشاهي بود كه به قصد ديداري دوستانه، عازم خارج از مرزهاي حكومت خويش شد؛ دوم آن كه بررسي و شناخت مجموعه علل و عواملي كه در انجام اين سفرها دخيل بودند، ما را با جريانات مختلف، نگرش‌ها و انديشه‌هاي جديد سياسي در سطح هيات حاكمه و هم‌چنين روحيات شاه، تا حد زيادي آشنا مي‌كند؛ و ديگر اين كه نتايج و ره‌آوردهاي اين سفرها است كه تاثيرات شگرفي بر اوضاع سياسي اقتصادي و اجتماعي ايران به جا گذاشته است. در كتاب حاضر سفرهاي فرنگ ناصرالدين شاه از دو منظر بررسي شده است: يكي شناخت انگيزه‌ها و عوامل و ديگر، نتايج و پيامدهاي آن. نويسنده در مورد اول مجموعه عواملي را كه براي اولين‌بار در طرح و ايجاد انگيزه‌هاي سفر فرنگ در شاه موثر بوده‌اند، بيان كرده است. در اين بخش به نام افرادي چون ميرزا حسين‌خان سپهسالار و ميرزا ملكم‌خان ناظم‌الدوله برمي‌خوريم كه ترقي‌خواه بودند و از عوامل اصلي سفر (اول) فرنگ به شمار مي‌روند. در قسمت دوم نيز، در بررسي نتايج و استعدادهاي سفر فرنگ، به مهم‌ترين و شاخص‌ترين آن‌ها، يعني "امتيازات" و عمدتا دو امتيازنامه‌ي مهم "روتيو" و "دخانيات" اشاره شده است.