"تراژدي" تقليد يك عمل شريف است كه تا پايان خود ادامه مي‌يابد و داراي گستره‌اي است؛ در زباني سرشار از چاشني‌هايي كه هر نوع آن جداگانه بر حسب بخش‌هاي اثر به كار رفته است؛ اين تقليد به وسيله‌ي روايت، و با ايجاد ترس و ترحم، عواطفي از اين ژانر را تصفيه مي‌كند. وفور و جديت خارق‌العاده‌ي همه‌ي هنرهاي شعري كه اين تعريف را تفسير مي‌كنند، و مجموعه داده‌هاي پراكنده‌ي فن شعر، تا قرن هجدهم انديشه‌ي فرمي بسيار ظريف و دشواري را مستقر مي‌سازند كه عبارت از بيان يك تراژيك ناب است و ترسيم حدود و ثغور آن بسيار مشكل به نظر مي‌رسد. نتيجه آن مي‌شود كه نهايتا فرم تراژدي در سنت و عرف و آكادميسم متحجر شد. هنگامي كه به نظر رسيد اين فرم همه‌ي امكاناتش را از دست داده و از محتوا خالي شده است، ضرورت يك فرم ديگر رخ نمود: فرم درام. درام به رقابت آشكار با تراژدي مي‌پردازد و هم‌زمان، اخلاقيات و زيبايي‌شناسي آن را زير سوال مي‌برد. نظريه‌پردازان و پديدآورندگان، با آن كه هنوز به اعتبار مقوله‌هاي موجود پاي‌بند هستند، اساسا تحت فشار ديدرو، مرسيه و بومارشه، آرزومندند از طريق تاثرات، تخيلات واقع‌گرا، تابلو و نقاشي شرايط، راه سومي را بين كمدي و تراژدي جا بيندازند و آن، نمايش‌نامه‌ي "جدي" است. كتاب پيش رو، متني پژوهشي در تئوري و فلسفه و عملكرد تئاتر و تئاتر مردان، از يونان باستان تا اروپاي قرن بيستم است كه طي آن تحول ژانرهاي مختلف تئاتر در قرون مختلف بررسي و تاريخ و خط سير اين دگرديسي‌ها دنبال مي‌شود.