ارسطو يكي از انواع مهم ادبي را ادب دراماتيك يا نمايشي دانسته است. دراما در يوناني به معني عملي است كه واقع مي‌شود. پس در اصل، هنري است كه روي صحنه مي‌آيد. ادب دراماتيك يا نمايشي در يانون باستان و روم رواج بسيار داشته است. درام در اكثر تمدن‌هاي قديم وجود داشته و جزء مراسم مذهبي محسوب مي‌شده است، زيرا در آن‌ها از تجليل خدايان و مردگان و كيفيت گناهان و امثال اين موضوعات سخن مي‌رفته است. رقص و آوازهاي درام را هم بايد قسمتي از همان مراسم كهن مذهبي به شمار آورد. در اروپاي قرون وسطي، كليسا بر اثر علاقۀ مفرط مردم به تئاتر، درام مذهبي را به وجود آورد كه در آن زندگي مسيح و قديسان به صحنه مي‌آمد. كتاب حاضر با نگاهي بر ادبيات نمايشي و بررسي زمينه‌هاي ايجاد آن، موضوعاتي از اين دست را شامل مي‌شود: ادبايت نمايشي در غرب؛ نقش حماسه و اساطير در ادبيات نمايشي؛ انواع حماسه بر حسب قدمت؛ بررسي زمينه‌هاي ادبيات نمايشي در جهان؛ ادبيات نمايشي در اروپا بعد از رنسانس؛ و رابطۀ حماسه‌هاي ملي ايران با ادبيات نمايشي.