زبان‌هاي ايراني، شاخه‌اي از زبان هند و ايراني‌اند كه آن نيز زيرمجموعه‌ي زبان‌هاي هند و اروپايي به شمار مي‌رود. تاريخچه‌ي زبان فارسي از كهن‌ترين اعصار و هم‌چنين روند تكامل اين زبان در دوره‌هاي تاريخي مختلف موضوعاتي است كه در كتاب حاضر به آن‌ها اشاره شده است. نگارنده در كتاب با هدف تهيه درس‌نامه‌اي مقدماتي براي دانشجويان و علاقه‌مندان مطالعات زبان‌شناختي، بر دو نكته‌ي اصلي تاكيد دارد: نخست تكيه بر تاريخ زبان فارسي كه سبب مي‌گردد حجم وسيع‌تري از اطلاعات به شرح ويژگي‌هاي زبان فارسي باستان، فارسي ميانه و فارسي دري اختصاص يابد. و دوم مروري بر تاريخ سياسي ـ اجتماعي ايران كه به نظر مي‌رسد براي درك بهتر تاريخ زبان‌هاي ايراني راه‌گشاست. مطالب كتاب با مباني زبان‌شناسي و اصطلاحات متداول و امروزي مورد استفاده در مطالعات زبان‌شناختي همسو است. بررسي خانواده‌ي زبان‌هاي هند و اروپايي و خويشاوندان زبان‌هاي ايراني و تاريخچه‌اي از اقوام آريايي مهاجر به هند و ايران موضوع نخستين فصل كتاب است. در ادامه اقوام غيرآريايي عصر باستان در فلات ايران و سرزمين‌هاي هم‌جوار معرفي مي‌شوند. براي مطالعه‌ي زبان‌هاي ايراني، يك تقسيم‌بندي سه‌گانه وجود دارد كه زبان‌هاي ايراني را به دوره‌ي باستان، ميانه و جديد تقسيم مي‌كند. نويسنده گروه زبان‌هاي عصر باستان به زبان سكايي، مادي، اوستايي و فارسي باستان اشاره دارد و از اين ميان چون شواهد بيش‌تري از فارسي باستان باقي است، بيش‌تر مطالب نيز به اين زبان اختصاص دارد. در بخش زبان‌هاي دوره‌ي ميانه نيز زبان‌هاي فارسي ميانه‌ي شرقي (بلخي، سكايي، سغدي، خوارزمي) و غربي (پارتي و پهلوي ساساني) بررسي مي‌شوند. در بخش پاياني (عصر جديد) نيز تغيير و تحولات زبان فارسي در عصر اسلامي هم‌چنين جنبه‌هاي مختلف زبان فارسي دري بررسي مي‌گردد.