در بين دولتمردان رژيم پهلوي، اميرعباس هويدا از معدود افرادي است كه در طي سي سال و اندي حضور در مصادر مختلف اداري و سياسي ـ كه مهم‌ترين آن نخست‌وزيري بود ـ هرگز از پيشينه‌ي خانوادگي خويش سخن نگفت. اولين‌باري كه از گذشته‌ي تاريخي خاندان هويدا سخن به ميان آمد زماني بود كه او در كابينه‌ي حسنعلي منصور، متصدي وزارت دارايي شد. در اين زمان مشخص شد كه پدربزرگ وي، ميرزارضا قناد، از بهائيان مخلص عباس افندي است. هويدا پس از تحصيل در بلژيك به اشتغال در صليب سرخ اين كشور درآمد. از جمله مشاغلي كه وي تا پايان عمر متصدي آن بود چنين اعلام شده است: دبير نمايندگي شاهنشاهي در ايران، منشي وزير امور خارجه، كارمند سازمان ملل و رييس قسمت روابط كميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل در ژنو، مستشار سفارت شاهنشاهي در آنكارا، معاون رييس هيات‌مديره‌ي شركت نفت، وزير دارايي، و نخست‌وزير. از جمله خصايلي كه براي وي بر شمارده‌اند عبارت است از: غرب‌زدگي، تجمل‌گرايي، تملق‌گويي، رفيق‌بازي، زيركي، عوام‌فريبي، محافظه‌كاري، و عياشي. وي سرانجام در پانزدهم مرداد 1356 پس از 4572 روز از نخست‌وزيري استعفا داد و صندلي صدارت را به رقيب ديرينه‌ي خويش ـ جمشيد آموزگار ـ واگذاشت. كودتايي كه اميرعباس هويدا انتظار آن را مي‌كشيد با درايت امام خميني (ره) خنثي گرديد و فرداي آن روز انقلاب به پيروزي رسيد. در اين حال وي به دست نيروهاي مردمي افتاد و سرانجام در 1385/1/18 به اعدام محكوم شد. از جمله موارد اتهام وي عبارت‌اند از: فساد در ارض؛ قيام عليه امنيت و استقلال كشور با تشكيل كابينه‌هاي دست‌نشانده‌ي آمريكا و انگليس در حمايت از منافع استعمارگرايان؛ اقدام بر ضد حاكميت ملي؛ عزل و نصب وزرا و فرمانده‌هان به خواست سفارتخانه‌هاي خارجي؛ واگذاري منابع زيرزميني هم‌چون نفت و مس و اورانيوم به بيگانگان و... كتاب حاضر نگاهي است بر زندگي، اقدامات و سرانجام "اميرعباس هويدا" ـ نخست‌وزير سابق ايران ـ كه به همراه تصاوير و دست‌نوشته‌هايي از وي به چاپ رسيده است.