داستان‌پردازي به دو شيوه‌ صورت مي‌گيرد. در نخستين شيوه كه ريشه در قصه‌پردازي كهن دارد، نويسنده به عنوان داناي كل در سراسر داستان حضور دارد. در اين شيوه خواننده نقش فعالي ندارد. در شيوه‌ي دوم، راوي يا نويسنده، نقشي كم‌رنگ در داستان دارد و گاه آن‌چنان در پشت بافت روايت پنهان مي‌شود كه خواننده در گستره‌ي متن داستان، آزادانه حركت مي‌كند و با كمك خيال و انديشه، نشانه‌ها و كنايه‌ها، ارتباط موضوعي و مضموني را مي‌يابد و درباره‌اش قضاوت مي‌كند و به كشفي مي‌رسد كه بافت روايت وقايع نشان داده است. شيوه‌ي دوم در داستان‌نويسي قرن بيستم متداول است. در اين شيوه، خواننده ناگزير است در بازآفريني داستان، البته به كمك نشانه‌هاي متن مشاركت كند و خود به جان‌مايه‌ي اثر دست يابد. در اين شيوه خواننده خود، مختار است كه واقعيت آفريده شده‌ي داستان را ارزيابي كند و درباره‌اش بينديشد. در اين مجموعه به استثناي چند داستان كه بافت و ساخت متعارف دارند، بقيه با شيوه و نگاهي نو نوشته شده‌اند: داستان‌هايي كه انديشه‌اي در بافت آن‌ها مطرح شده و راوي پاسخ را از خواننده خواسته است. در 19 داستان اين مجموعه كه به همراه نقد هريك از آن‌ها به چاپ رسيده، به درد فردي و اجتماعي و سياسي انسان‌ها پرداخته شده است. اين داستان‌ها عبارت است از: "افشين و بودلف/ محمد بن حسين بيهقي"، "نازنين نيستي/ شمس تبريزي"، "كباب غاز/ محمدعلي جمالزاده"، "حاجي‌مراد/ صادق هدايت"، "يه‌ره نچكا/ بزرگ ‌علوي"، "يك شب بي‌خوابي/ صادق چوبك"، "ماهي و جفتش/ ابراهيم گلستان"، "خورشيد خانم/ م. ا. به آذين"، "بچه‌ي مردم/ جلال آل‌احمد"، "درد فراموش شدن، درد جاودانه/ احمد محمود"، "چتر/ غلامحسين ساعدي"، "قريب الوقوع/ بهرام صادقي"، "عروسك چيني من/ هوشنگ گلشيري"، "قتل نفس/ جمال ميرصادقي"، "باران/ اكبر مرادي"، "سوچ/ غزاله عليزاده"، "اشكفت بهمن/ جواد مجابي"، "دكان بابام/ علي اشرف درويشيان" و "تكني كارجو/ هانيبال الخاص".