اين كتاب حاوي هفتاد قطعه‌ي پانتوميم براي اجرا در صحنه است كه عناوين برخي از آن‌ها عبارت است از: پرواز، حشر، عادت، عكس يادگاري، مطالعه، پيازداغ، زيارت اهل قبور، آرمان‌خواه، فوت كوزه‌گري، زمان صفر، صندلي آرامش‌ساز، چتر و باد، و آواز بي‌صدا. بر اين اساس نگارنده در مقدمه‌ي كتاب، تعريفي از پانتوميم به دست مي‌دهد. به تصريح وي: "پانتوميم، بيان يك موضوع از طريق بازيگر بدون كلام، براي تماشاگر است. قديم‌ترين نوع نمايش، پانتوميم بوده است. چرا كه قبل از پيدايش زبان، انسان‌ها با بدن خود، مفهوم و مقصودشان را بيان مي‌كرده‌اند. اگر بيان مقصود، موضوع و تماشاگر مي‌داشته، پانتوميم مي‌شده است و يك نوع نمايش مستقل". براي مثال در يكي از طرح‌هاي پانتوميم با عنوان "پيازداغ" مرد شماره يك، سرگرم تعريف كردن ماجرايي غم‌انگيز براي مرد شماره‌ي دو به زبان پانتوميم است. در اين حال مرد 2 متاثر از ماجرا گريه مي‌كند، به طوري كه اشك او تمام صحنه را فرامي‌گيرد. سرانجام مرد 1 در سيلي كه به وسيله‌ي اشك‌هاي مرد 2 در صحنه به راه افتاده غرق مي‌شود، و مرد 2 با بالا رفتن از يك بلندي فرضي، از غرق شدن در اشك‌هاي خود نجات مي‌يابد.