نويسنده، موضوع تعامل و ارتباط را با نگرشي به عملكرد پرستاري، و مراقبت‌هاي بهداشتي در جامعه، تشريح مي‌كند و در عين حال، سطوح ارتباطي با بيماران، موانع تعامل و ارتباط را شناسايي مي‌نمايد كه از آن جمله است: موانع جسمي، محيطي، معنايي، دركي، دموگرافيك، احساسي، ارتباطي، تمايلي، سازماني و فرهنگي. نويسنده معتقد است بيماراني كه از كيفيت ارتباطي خوبي لذت مي‌برند از مراقبت دريافت شده هم بيش‌تر راضي هستند، هم‌چنين اين بيماران پذيرش بيش‌تري را نسبت به معالجات پيشنهاد شده يا توافق شده، رژيم غذايي و عملكردها نشان مي‌دهند و به نظر مي‌رسد بهبود سريع‌تري را با عوارض كم‌تر دارند.