پژوهش حاضر در خصوص زيباييشناسي موسيقي و شعر ايران باستان به نگارش درآمده است. گفتني است "هورامي"، يكي از سه سبك آواز كردي است كه ساختار موسيقي و شعر آن با آن‌چه امروزه موسيقي طرب‌انگيز و موسيقي حزن‌انگيز خوانده مي‌شوند، فرق دارد. بر اساس يافته‌هاي منتشر شده در اين كتاب، هنرمنداني كه به اجراي هورامي مي‌پرداختند، در عصر ساساني يا پيش از آن، "اورامن‌ها" نام داشتند كه در شهرك‌هايي نزديك مراكز ايالتي، ايران، ساكن مي‌شدند. اما پس از اسلام آوردن ايرانيان، اين شهرك‌ها از حالت اختصاصي خارج شدند و مانند شهرهاي ديگر رشد كردند كه شهرهاي اروميه و ورامين از اين جمله‌اند. سبك هنري اورامن‌ها هم، چون در ارتباط با كار و زندگي مردم قرار گرفت، سينه به سينه منتقل شد و در قالب‌هاي بسيار متنوعي از هنرهاي تجسمي و تزئييني و ادبي و مذهبي ايرانيان، نمود پيدا كرد. امروزه اگرچه فقط كردهاي "اورامانات" هستند كه اصالت اين هنر را حفظ كرده‌اند، اما ردپاي ارزش‌هاي هنري لحن و شعر هورامي را مي‌توان در شيوه‌ي برگزاري ورزش‌هاي باستاني، مناجات و سماع عارفانه، اذان، دوبيتي‌ها و ترانه‌هاي محلي، بعضي از گوشه‌هاي ماهور و آوازهاي بيات ترك و بيات كرد، نيز در بسياري تركيبات گره چيني و ساختمان‌هاي سنتي ايران، مشاهده كرد.