در كتاب حاضر، مساله‌ي "مهدويت" از منظر اگزيستانسياليستي بررسي گرديده است. بر اين اساس، ضمن معرفي اجمالي مكتب اگزيستانسياليسم، اين سئوالات مطرح مي‌شود كه آيا انسان ماهيت از پيش تعريف شده دارد يا خير؟؛ آيا ماهيت از پيش تعريف شده با آزادي سازگاري دارد يا خير؟؛ و در موعودباوري تجربه‌ي اضطراب وجودي رخ مي‌دهد يا خير؟ در ادامه چنين نتيجه‌گيري گرديده است: 1) در نگاه شيعي، انسان ماهيتي از پيش تعريف شده دارد و از اين رو درست در نقطه‌ي مقابل مكتب اگزيستانسياليسم قرار مي‌گيرد؛ 2) اعتقاد به ماهيت پيشين بر اساس باور به منجي‌گرايي شيعي، به تلاش‌هاي فردي و جمعي جهت مي‌دهد؛ اين جوهره، مسير تلاش فردي و جمعي را در طول تاريخ تعيين مي‌كند، بدون اينكه به آزادي، انتخاب، خلاقيت و تحرك آدمي (كه مطلوب اگزيستانسياليست‌هاست) آسيبي وارد نمايد؛ 3) انسان در فضاي منجي‌گرايي و در گفتمان مهدويت مي‌تواند در اوضاع واحوال حدي افتاده و تجربه‌ي عشق و آمادگي براي جهاد و شهادت، شوق ديدار و.... داشته باشد و از اين طريق تجربه‌هاي وجودي نموده و خود را كشف و اثبات نمايد.