نگارنده در اين كتاب، ضمن بررسي تاريخي و جغرافيايي ميمون‌دژ يا همايون دژ ـ آخرين جايگاه و كرسي فرمانروايي اسماعيليان ايران در منطقه‌ي الموت ـ به منظور تعيين محل دقيق آن كوشيده همه‌ي موضوعاتي را كه به نحوي مي‌تواند در يافتن مكان واقعي اين قلعه موثر باشد، در محل تحقيق كند. وي پس از بررسي، به اين نتيجه دست يافته كه هيچ‌يك از نظرياتي كه تا كنون از سوي محققان داخلي و خارجي درباره‌ي محل دقيق ميمون‌دژ عرضه گرديده، با نشانه‌هايي كه عطا ملك جويني و برخي از مورخان قرون هفتم و هشتم ق از اين قلعه داده‌اند، انطباق ندارد. به عبارت ديگر، قلعه‌ي الموت، نويزرشاه، شيركوه، شهرك، غار شمس كلايه و.... هيچ‌يك ميمون‌دژ نيستند. وي با حضور در محل و با بررسي‌هاي بسيار اذعان مي‌دارد كه ميمون‌دژ قلعه‌اي است بالاي خشكه‌چال و دركوه شاتان واقع است. در قسمت پيوست نيز، بخشي از شرح منظوم حمدالله مستوفي درباره‌ي حمله‌ي مغول به ميمون‌دژ به همراه يك روايت منظوم ديگر از شمس‌الدين كاشاني ـ از رفتن قاضي شمس‌الدين قزويني نزد منگوقاآن تا سقوط دژهاي الموت ـ آمده است.