نگارنده در نهمين شماره از اين مجموعه، نظريه‌ي "رهايي‌بخشي هنر در عصر بي‌خانماني تكنولوژي"، نيز ماهيت و حقيقت هنري را از ديدگاه "مارتين هايدگر"، تبيين مي‌نمايد. به تصريح وي: "از نظر هايدگر، آثار هنري در عالم مدرن، بي‌ترديد بري از بي‌خانماني نتوانند بود، چه در جايگاه اصلي خود مورد مشاهده و نظر قرار گيرند يا در نمايشگاهي جمع شوند، در هر حال آواره و بي‌خانمان‌اند مگر آن كه هنر چونان نيروي منجي تلقي گردد. از نظر او هنر آن جا كه ماهيت تكنولوژي مدرن و خطر آن يعني بي‌خانماني را به گونه‌اي مثالي مي‌نماياند و متذكر مي‌شود، به عامل رهايي‌بخش تبديل مي‌شود. در اين جا مكان براي هايدگر چونان مسكن و مأوي تلقي مي‌شود". در مبحث "ماهيت و حقيقت هنر" نيز ديدگاه هايدگر درباره‌ي شيئيت اثر هنري بازگو مي‌شود. گفتني است هايدگر، شيئيت اشياء را از هويت مادي آن‌ها مي‌داند كه اين تعريف از شيء به عنوان ماده، صورت را نيز دربرمي‌گيرد. با پيوند ماده و صورت، سرانجام مفهومي از شيء به دست مي‌آيد كه هم با اشياء طبيعي سازگار است و هم با اشياء مصنوعي. هايدگر برخورد متعارف با اثر هنري را شيء‌گونه تلقي مي‌كند.