موضوع كتاب حاضر كشاورزي پايدار و اهميت آن براي توسعه پايدار است. كشاورزي سرمايه‌مدار با ناديده گرفتن شرايط اكولوژيكي زمين و قابليت‌هاي آن، وضعيت پايدار كره زمين را متزلزل كرده و تخريب منابع، آلودگي خاك، فرسايش زمين و زوال تنوع زيستي را سبب شده است. كشاورزي صنعتي و فشرده، سازمان‌بندي و توان بازيابي نظام‌هاي اكولوژيكي را مي‌گسلد و نابود ميكند، سيستم‌هاي حمايت كننده از حيات در كره زمين را نابود ميكند. تمام اين‌ها سبب كاهش بهره‌وري، مهاجرت كشاورزان و روستاييان به شهرها و در نتيجه تهي شدن روستاها از سكنه مي‌شود. اين اثر به تحليل اين مشكلات پرداخته و به منظور استفاده منطقي‌تر اكولوژيكي از خاك، زمين، تنوع زيستي و منابع طبيعي، حفاظت و ارتقاي بهره‌وري پايدار راهكارهايي در جهت اطمينان از امنيت غذايي و كشاورزي پايدار در كشورهاي درحال توسعه، پيشنهاد ميكند.