موضوع كتاب حاضر فلسفه و تاريخ هنر ايراني است. نويسنده براي تبيين موضوع نخست، واژه و مفهوم هنر و زيبايي و سپس نسبت آن دو را با يك‌ديگر بررسي كرده است. آن‌گاه از آنجا كه هنر رخدادي است برآمده از سنت انسان و زيبايي، طرحي از تلقي انديشه ايراني دربارة انسان را ترسيم كرده است. در ادامه مفهوم هنر و زيباشناسي ايراني را با توجه به ريشة تاريخي و فكري فرهنگ ايراني، به ويژه در دوره صفوي و در چهار مصداق هنري بزرگ ايراني يعني معماري، نقاشي، موسيقي و شعر تحليل كرده است.