درفش، پرچم، بيرق و يا هر نام ديگري كه بر آن نهند، از جمله رمزها و نشانه‌ها به شمار مي‌رود. نشانه، مجموعه‌اي از نظام‌هاي علامتي است كه در آن پيام يا پيام‌هاي رازگونه نهفته است و با مشاهده و دقت در آن نشانه و با به‌كارگيري قدرت انتزاعي خود، مي‌توان وجود آن پيام را درك كرد. هدف اصلي نشانه، انتقال انديشه است. همة افراد شكل و شمايل درفش را مي‌شناسند و حضور آن را در محيط، نشاني از نمايندگي ملت و دولت متبوع قلمداد مي‌كنند و برافراشتن آن را دليل بر وجود نماينده‌اي از آن ملت يا دولت در سرزمين خود و يا برعكس، حضور نماينده‌اي از كشور متبوع خود در جايي ديگر مي‌دانند. همچنين بيش‌تر افراد به گونه‌اي جنبة تقدس و احترام ويژه براي درفش و حتي مناسك آن قائل هستند. وجود برخي از علايم خاص و مشترك نيز، در پرچم (درفش) بين اقوام و ريشه‌هاي مشترك و سنت‌هاي كهن مشابه، بيان‌كنندة حس وحدت و يگانگي آن اقوام و حمايت آنها از يك‌ديگر است. در كتاب حاضر، درفش ايرانيان و علايم روي آن از دوران باستان تا معاصر بررسي شده است. مفاهيم، نام و پيشينة اساطيري؛ درفش در اسطوره، حماسه و تاريخ ايران باستان؛ درفش ايران در تحولات پس از اسلام؛ درفش ايران از دورة صفويه تا مشروطه‌خواهي ايرانيان؛ درفش ايران در دوران معاصر؛ نشان شير و خورشيد؛ و گونه‌شناسي بيرق‌ها عنوان‌هاي فصل‌هاي كتاب است.