بر اساس اندك شواهد باقي‌مانده در تاريخ، ايرانيان باستان از دانش اخترشناسي بهره‌مند بودند. آگاهي كنوني از تاريخ نجوم ايران بيش‌تر به فعاليت اخترشناسان ايراني در دورة اسلامي بازمي‌گردد. امروزه برخي از پژوهشگران، دستاوردهاي نجوم اسلام را با نام نجوم عربي مي‌شناسند. چرا كه نام و آثار اخترشناسان ايراني، بيش‌تر عربي و برجاي‌مانده از دورة اسلامي است، اما حتي در كنار نام‌هاي عربي آنها نسبت‌هاي ماهاني، مروزي، خوارزمي و... گواه بر اصالت ايراني اين دانشمندان است. نگارنده در اين كتاب، نخست به اختصار به تاريخ نجوم در تمدن‌هاي گوناگون نظير بابل، ايران باستان، مصر قديم و... پرداخته و سپس شخصيت‌هاي مهم اخترشناسي ايراني را طي سده‌هاي دوم تا نهم هـ . ق معرفي كرده است. آن‌گاه ابزارهاي نجومي و رصدخانه‌ها را مطرح و دستاوردهاي علمي اخترشناسان ايراني (اندازه‌گيري محيط زمين، رويت هلال ماه و....) را بررسي كرده است. در پايان نيز تحولات نجوم جديد در ايران به شيوة توصيفي، از دورة صفويه تا دورة كنوني، ارزيابي كرده است.