تهران، قريۀ ديروز و كلان شهر امروز، روستايي كهن است كه بيش از 200 سال از تاريخ پيدايش آن، به عنوان پايتخت، مي‌گذرد. اين شهر در طول تاريخ فراز و نشيب‌هاي بسياري را پشت‌سر گذاشته است. يكي از مسائل قابل بررسي پايتخت، كه در كتاب حاضر بدان پرداخته شده؛ سير تحولات آب در تهران و تاثيرات فرهنگي آن بر جامعۀ شهري است. بنابر نوشته‌هاي تاريخي تا زمان صدارت حاج ميرزا آغاسي، صدراعظم سلسلۀ قاجار، مساله‌اي به نام تامين آب اهالي پايتخت به صورت جدي وجودی نداشت و آب مورد نياز مردم از طريق جريان‌هاي دايمي كوهستان و قنوات تامين مي‌شد، ولي در اين دوره با فزوني جمعيت و بروز كم‌آبي صدراعظم به فكر تامين آب شهر از رودخانه‌هاي جاجرود و كرج افتاد كه با اعتراض دهقانان جلگۀ تهران رو به رو شد. وي مجبور گرديد به حفر قنات‌هاي جديد در اطراف تهران مبادرت ورزد. تا اين كه بعدها با افزايش جمعيت تهران مسالۀ تامين آب كم‌كم جدي و طرح ميرزا تقي‌خان امييركبير مبني بر اختصاص حقابه از رودخانۀ كرج براي تهران عملي شد. به طور كلي تحولات آب در تهران در طول تاريخ اين شهر و گسترۀ وسيع جغرافيايي بر زندگي جامعۀ شهري تاثيرگذار بوده است. برخي از عناوين مندرج در كتاب عبارت است از: آب در باورهاي ايرانيان؛ قنات‌ها و روش‌هاي حفر آنها و قنات‌هاي تهران؛ سقاخانه‌ها، يخچال‌ها و كاركردهاي آنها؛ حمام‌هاي تهران؛ و آلودگي آب و لوله‌كشي در دورۀ پهلوي.