اخلاق در مكتب اسلام با آن‌چه در اخلاق نظري، علمي، عرفي و... عرضه مي‌شود، تفاوت دارد. اخلاق در اين مكتب، حاصل تربيت و ايمان است. نه ادبي جدا از ايمان، بلكه ادبي برآمده از ايمان و نمايش ايمان؛ ادبي كه در درون آدمي پاي دارد، از پوست تا قلب و عقل؛ ادبي كه پايش در نفس با عنوان صفت است و با نام سيرت است و بالاخره خوي است و خلق و اين خلق دستي دارد به اعتقاد و ايمان و تكيه‌اي دارد بر ملكات و سكنات نفس. براي تحقق چنين اخلاقي، ابتدا آدمي فطرت خود را سالم مي‌دارد و آن‌گاه به اسوۀ ادب تولي مي‌كند. بر اين اساس لازم است تا ابتدا به كلام خداوند، آن‌گاه به كلام رسول و امامان (ع) متمسك شويم تا ابتدا ادب، زيربناي ملكات و سكنات نفساني ما شود، آن‌گاه ادب در مسائل فراتر از رعايت غير و حرمت به حقوق ديگران پا نهاده، بلكه به سايرين خيررساني شده و خيرها هر دم به خيري برتر مبدل شود. نوشتار حاضر به بررسي موضوع اخلاق و انسان از منظر قرآن كريم با نگاهي بر احاديث در روايات معصومين (ع) اختصاص يافته است.