رسالهاي كوتاه و استدلالي در تشريح احكام موسيقي و تصويرگري از ديدگاه فقه اماميه است. نخست مفهوم طرب و لهو بررسي شده و ثابت شده كه عنوان و شرط لهو در حرمت غنا مدخليت دارد. سپس روايات و مفاد آنها ارزيابي گرديده است و درخصوص غناء و آوازهخواني در مراثي و عروسيها و مجالس شادي و نيز پولي كه خوانندگان از اين راه به دست ميآورند. بحث شده و در پايان اشاراتي كوتاه به مفهوم تمثيل و تصويرسازي در سينما و نقاشي و حكم فقهي آن صورت گرفته است.