لاك الكل اسلامي را به معناي آثاري تعريف كرده‌اند كه پايه و اساس آن‌ها خمير كاغذ است. برخي هم لاك الكل اسلامی را آثاري معرفي مي‌كنند كه بر روي چوب اجرا شده‌اند. قديم‌ترين آثار لاك‌الكلي در دربار حاكم تيموري، سلطان حسين ميرزا، در هرات ساخته شده است. خمير كاغذ كه به عنوان پايه در آثار مختلف استفاده شده، شامل صفحات كاغذ است كه روي يك‌ديگر چسبانده شده‌اند. اين ماده، شاخصه‌ي صنعت صحافان بوده و اين بافت را اغلب مقوا ناميده‌اند. لاك الكل صحافان با نقاشي‌هاي مينياتور يا تذهيب‌ تزيين شده و باجلاي براق به نام "روغن كمان" پوشانيده مي‌شد. اين نه فقط براي محافظت نقاشي، كه براي زيبايي و تكميل تزئيات نيز به كار مي‌رفت. حدود اواخر قرن 17 ميلادي (11 هـ . ق)، لاك الكل صحافان در اصفهان دچار تغييراتي شد. يكي از اين تغييرات، افول نسبي توليد جلد كتاب به عنوان شاخص‌ترين فرم آثار لاك‌الكل بود كه هم‌زمان با افزايش اهميت گونه‌هاي ديگر اشياي خمير كاغذي منقوش و جلا داده، به ويژه قلم‌دان و قاب آيينه رخ داد. در اين زمان قلم‌دان‌هايي ساخته شدند كه نقاشي‌هاي مينياتور با پيكره‌هاي انسان به سبك جديد اروپايي داشتند و ساخت آن‌ها براي دربار صفوي صورت گرفته است. در كتاب حاضر بيش از پانصد اثر لاكي اسلامي معرفي شده و به چاپ رسيده است. نويسنده در ابتدا تاريخچه‌ي اين هنر، خصوصا مبحث مربوط به آلات مقوايي يا خمير كاغذي منسوب به قرن 15 ميلادي حامل نقوش نفيس و پوشش لاكي زيبا را بيان كرده و سپس به جزئيات و خصوصيات محصولات هر دوره، به خصوص دوره‌ي قاجار، پرداخته است. آثار لاكي اسلامي از لحاظ فرم‌شناختي تنوع فراواني داشته و عبارت‌اند از جلدهاي كتاب، قلمدان، صندوقچه، قاب آيينه و آثار كمياب‌تري چون قاب عينك، جعبه‌ي تمبرهاي پستي و بادبزن‌هاي تاشو. در اين كتاب دو گروه از هنرمندان و نقاشان لاكي مورد توجه بوده‌اند: نخست نجفعلي و شاگردانش و دوم، خاندان امامي. اين هنرمندان صاحب سبك مقارن قرن 19، در اصفهان مشغول خلق آثار بوده‌اند. نويسنده در بخش‌هاي بعدي كتاب، نگاهي به رشد و گسترش تاثيرات اروپايي بر شمايل‌نگاري و سبك هنر لاكي ايراني در نيمه‌ي قرن 19 دارد كه در اين باب، آثار لاكي روسيه و مقلدان ايراني آن‌ها بيش‌تر مورد توجه قرار گرفته‌اند.