به‌كارگيري اولين روش‌هاي عملي عكاسي يعني داگرئوتيپ، تالبوتيپ و كلوديون‌تر، مستلزم حمل دوربين، تجهيزات سنگين و بسيار مفصل بود. به همين سبب نخستين عكس‌هاي گرفته شده در جهان، مناظر طبيعت يا ابنيه‌ي معماري بودند. با پيشرفت در ساخت مواد حساس به نور، عكس پرتره نيز پديدار شد. ميل بشر به جاودانگي و نيز خودشيفتگي او نسبت به تصوير خويش عامل مهمي در پرتره‌نگاري از طريق عكاسي بود؛ به طوري كه در قرن 19 و پس از آن بيش‌ترين شمار عكس‌هايي كه در سراسر جهان گرفته مي‌شد، پرتره بود. مجموعه عكس‌هايي كه در كتاب حاضر به چاپ رسيده‌ است، در فاصله‌ي زماني دوره‌ي حكومت ناصرالدين شاه قاجار تا دوره‌ي پهلوي دوم گرفته شده‌اند. قديمي‌ترين عكس مجموعه، پرتره‌ي ناصرالدين شاه قاجار است كه به دست يك عكاس خارجي در سال 1290 ق و احتمالا در لندن گرفته شده است. بيش‌تر عكس‌هاي تاريخ عكاسي ايران فاقد اطلاعات نوشتاري در ذيل يا پشت آن‌ها است و متاسفانه نام عكاس و تاريخ گرفتن عكس نيز كم‌تر در پاي عكس‌ها ديده مي‌شود. در اين مجموعه، عكس‌هايي از سفر مظفرالدين‌شاه به فرنگ در سال 1318 ق نيز ديده مي‌شود. در همين سفر بود كه ميرزا ابراهيم عكاس‌باشي در شهر اوستاند بلژيك، از مظفرالدين شاه و همراهان در مقابل هتل پالاس، سه روز بعد از مراسم جشن گل، فيلم‌برداري كرد و نام خود را به عنوان اولين فيلم‌بردار ايراني در تاريخ كشور جاودانه ساخت.