عنوان اصلي :Theatre of the absurd,1966.
معرفي مختصر كتاب
نويسنده در اين كتاب كار خود را با بررسي آثار «بكت»، آغاز و يك‌به‌يك بنابر اهميت نويسندگان اين شكل ادبيات نمايشي دايره بحث را گسترش مي‌دهد. آن‌چنان‌كه در صفحات مختلف اين بررسي‌ها مي‌خوانيم، «اسلين» سعي نكرده ذهن خود را در دايره‌اي بسته از تعاريف تكراري قرار دهد و حتي تناقضاتي را ميان آثار نويسندگان مختلف مورد شناسايي قرار مي‌دهد. تناقضاتي كه نشان مي‌دهد اين شكل از نمايشنامه‌نويسي همچون قرابت‌هايي كه با فلسفه پساساختگرا دارد، تا چه اندازه مي‌تواند فرار باشد. از همين روست كه شايد هريك از نويسندگان بخش خاصي از بازنمود پوچي را در نوشته‌هايشان تقويت كرده‌اند. يكي با معضل زبان درگير است، ديگري سرخوردگي‌هاي رواني، يكي درجازدگي و سكون و يكي ديگر جامعه‌اي كه تباهي در آن از بنيان خانواده آغاز و همچنان ادامه پيدا مي‌كند. آن‌چنان‌كه «اسلين» در اين كتاب به آن اشاره مي‌كند، اين شكل نوشتاري از ابتدا داراي مكتب و مدرسه نبوده است.